Sołectwo Niekazanice

Niekazanice z przysiółkiem Niekazanice-Kałduny

liczba mieszkańców: 134 + 4

sołtys: Bartoszewski Jan
Niekazanice 12, 48 – 140 Branice
tel. 697 609 145
e-mail:

Historia

Nazwa miejscowości pochodzi od starosłowiańskiego wyrazu nekazan - niewykształcony, niezdara. Pierwsze wzmianki o niej pochodzą z 1361r., kiedy to używano nazwy Nekazaniec, a w 1423 r. Nekazanice.

W 1340 roku należały do klasztoru panien św. Ducha w Raciborzu, trwało to aż do zniesienia dóbr klasztornych w 1810 r. Folwark już znacznie wcześniej, bo najprawdopodobniej w połowie XVI w., był w rękach chłopów. Chłopi musieli oddawać klasztorowi daniny (owies, kury, jajka). Resztki poddaństwa zniesiono w 1825 r. Jak wyglądał krajobraz wsi ? Częściowo na to pytanie odpowiadają określenia pewnych miejsc, używane wtedy przez jej mieszkańców. I tak: Olschina - na północnym - zachodzie wsi - olszyna; Horken na wschodzie - górki, częściowo porośnięte lasem. W połowie XIX w. w Niekazanicach było 641 mieszkańców, którzy dbali o swe domostwa. Teren wyrównano i założono na nim "miłe" ogródeczki. Ale rok 1865 dokładnie 29 maja był dla mieszkańców dniem grozy. Gwałtowna burza z ulewnym deszczem i gradem, która przyszła po południu, spowodowała niebywały potop i spustoszenie. Mieszkańcy domów położonych nad rzeką, która w kilka chwil wezbrała i wylała, musieli uciekać na drzewa i dachy ratując życie. Zalane były 22 domy i kilka chlewów, potopiły się zwierzęta. Łąki i ogrody pokrył muł " na stopę wysoko". Drzewa pozbawił liści padający grad (do podobnych spustoszeń doszło jeszcze raz podczas wylewu rzeki w 1908 roku).

Życie toczyło się jednak dalej, z czasem te wydarzenia zatarły się w pamięci mieszkańców i jak dawniej dbano o domostwa, a w kolejnych latach miejscowość połączono drogą z Głubczycami (1883 r.), z Nasiedlem i Branicami (w 1885), wybrukowano ulice (1886 - 1892), zaczęła funkcjonować poczta, telefon, zbudowano nową szkołę (1892), gdyż poprzednia nie mogła pomieścić wzrastającej liczby uczniów.

Niekazanice należały do parafii Nasiele. W środku wsi istniała jednak kaplica z wieżyczką i dzwonem, którą zbudowano w 1736 r., ku czci Matki Boskiej Bolesnej. Nabożeństw tam nie odprawiano, udzielano jedynie sakramentów świętych starcom i kalekim, którzy nie mieli sił iść do Nasiela. Druga, mniejsza kapliczka, "nad gościńcem prowadzącym z Głubczyc do Opavy", powstała w roku 1730 z fundacji gospodarza Jana Bolika, jak legenda głosi, uzdrowionego przez objawioną mu podczas chorego snu na swoim polu, Matkę Bożą. Po obudzeniu nie miał już żadnych oznak choroby ("zimnicy"), na którą cierpiał, mimo leczenia, od wielu lat i z wdzięczności wybudował tę kapliczkę. Przez długie lata była ona odwiedzana przez czcicieli Matki Bożej Bolesnej, nawet procesjami. Jeszcze jedna, trzecia kapliczka istniała w owym czasie przy moście nad Ostrą lecz o niej niewiele wiadomo, poza tym, że poświęcona była św. Janowi Nepomucenowi.